Voor mij: alles!

Hè? Ben je wel goed bij je hoofd, Eugenie?

Ja, want afgelopen donderdag volgde ik een les in mediumschap die ging over helder ruiken. En daar rook ik fresia's. En ik voelde mijn moeder. Mijn moeder is in 1990 gestorven aan longkanker. Het ging heel snel. Vanaf de diagnose begin februari tot aan haar overlijden eind juni leefden we met zijn allen in een rollercoaster. Ze wilde geen chemo. Ze had gezien hoe ziek haar broer van de chemo was geweest. En hij was uiteindelijk toch overleden. Dus waarom zou ze dit dan doen? Ze voelde toch al wel dat het einde nabij was. Ze wilde wel bestralingen. Helaas kregen de artsen haar kanker niet onder controle. Het was al uitgezaaid naar haar hersenen. En in de rest van haar lichaam zat ook nog wat. De laatste maand van haar leven lag ze in bed, te vloeken op de pruik die iedere keer scheef zakte. Roken deed ze niet meer. Niet dat dat nog hielp, het kwaad was allang geschied. Hoewel de artsen zeiden dat het geen rokerskanker was, had ze toch nog steeds kanker. Schrale troost...

Weet je dat wanneer je zo jong een ouder verliest, dit van enorme invloed is op de keuzes die je in het leven maakt?  Vanaf dat moment doe ik alleen nog de dingen, die echt belangrijk voor mij en voor mijn gezin zijn. Hoewel ik besmet ben met het helperssyndroom, kan ik ook heel goed keuzes maken die goed zijn voor mezelf. Ik denk aan anderen, maar ook aan mezelf. Ik zorg voor anderen, maar ook voor mezelf.

Ik dwaal af...

Ik had het dus over fresia's en nicotine.

Mijn moeder en ik, tijdens haar leven voelde ik me zo enorm verbonden met haar. En daarom hoopte ik ook dat dit gevoel er na haar overlijden ook zou zijn. Maar o, wat was het lastig om contact met haar te krijgen! Ik voelde haar lang niet zo makkelijk als dat ik mijn vader voel.

En nu heb ik de ingang gevonden. Via helder ruiken!

Tijdens de les afgelopen donderdag vroeg ik of ik een geur mocht ruiken van een van mijn overleden dierbaren. En ik rook fresia's. Ik zag ze voor me, thuis in de kristallen vaas. Mijn moeder kreeg ze vaak met een verjaardag. Ik weet niet zeker of het haar lievelingsbloemen waren, maar ze hield sowieso van bloemen. En via de fresia's kon ik vervolgens met haar communiceren. Wat was het fijn, om alleen al gewoon bij elkaar te zijn en de verbinding te voelen.

Een dag later.

Het is vrijdagavond. Ik ben alleen thuis en zit op de bank naar een televisieprogramma te kijken. En ineens ruik ik nicotine. Vanuit het niets. Zonder bewust de vraag te stellen om contact te zoeken, laat zij zichzelf 'zien', via een o zo bekende geur van haar shaggie. En ik zeg in gedachte: 'Hoi mama.' Een warm gevoel overspoelt me. Een grote lach op mijn gezicht. Ja, we hebben de ingang gevonden om contact te hebben met elkaar!

Sommige overleden dierbaren vinden het lastig om zich aan ons te tonen via het manifesteren van een menselijk lichaam, of het geven van een gevoel door ons aan te raken. Maar zij kunnen ons wel geuren laten ruiken. Geuren die er niet echt zijn, maar door een medium wel echt geroken kunnen worden. Zo dankbaar dat ik dit mocht ervaren.